برای تو ای نفس...
این چند خط را می‌نویسم...
چقدر زجرم دادی...
چقدر من را اندوهگین و پریشان و زندگی‌ام را سخت کردی...
ای نفس اخر تا کی ای نفس...
من را با گناه هلاک می کنی و با اشتباه خسته...
آیا از دنیا و زینت‌هایش سیر نمی‌شوی و دست بر نمی‌داری...
من را با دنیا و زینت‌هایش رها نکن، زیرا روزی از این دنیا سفر خواهی کرد...هر روز به امید فردایی که می‌اید می‌نشینی و فردا منتظر فردایی بعدی...
هر ورزی که می‌گذرد به اجل نزدیکتر می‌شوی...
تا کی نافرمانی خدا می‌کنی؟
ای نفس تا کی غافل هستی و به لهو و لعب می‌پردازی؟
آیا گمان می‌کنی با وعده، غفلت و کارهای بیهوده، سعادت، خوشی و شادمانی را از خدا هدیه می‌گیری؟
نه، هزاران بار نه...
آیا نفس در این دنیای فانی و حقیر می‌تواند به شادمانی و سعادت برسد؟
آیا انسان با چیز فانی به خوش بختی می‌رسد؟
آیا انسان با خوشی کوتاه، که غم و اندوه به دنبال دارد، شادمان می‌شود؟
آیا انسان از گناه زایل و زودگذر بهره می‌برد؟ نه به خدا قسم من از هر کسی بهتر تو را می‌شناسم.
تو نه به لذت فانی راضی می‌شوی و نه دنیای فانی...
زیرا غافل برای چیز فانی سعی و تلاش نمی‌کند، حتی اندکی از نیرویش را برای آن بکار نمی‌برد...
بلکه مطمئناً به چیز باقی طمع دارد...
ای نفس هرگاه برای چیزی تلاش کردی، ثمره‌ی آن‌را می‌بینی...
دنیا گذرا است... زینت، خوشی و امتحانات و هر چه در آن است فانی می‌باشد...
کل من علیها فان.هر چه بر آن قرار دارد فانی است.
حتی تو ای نفس فنا خواهی شد و می‌میری...چه به ارث گذاشتی؟ چه اندوخته کردی و برای بعد از مرگ چه اعمالی انجام دادی؟
ای نفس به خدا قسم تو برای من با ارزشی...
زیرا با تو و از طریق عمل تو... شقاوت و خواری با سعادت و خوش‌بختی مشخص مس شود...
به وسیله‌ی تو ای نفس... وارد اتش سوزان خواهم شد.
و به وسیله‌ی تو ای نفس... وارد بهشتی می‌شوم که به پهنای اسمان و زمین است.
توبه کن ای نفس من، توبه کن... قبل از آنکه دیگر نتوانی توبه کنی...
آن هنگام که از معاصی، هوی و لهو دست کشیدی... طعم حقیقی خوشی و راحتی را در پرتو ایمان می‌چشی...
تو خوب می‌دانی که گناه باعث غم و اندوه، مشکلات و زندگی سخت می‌شود، چنان که خداوند می‌فرماید: و من أعرض عن ذکری فإن له معیشة ضنکا. هر کس از ذکر و یاد خدا (برنامه) من سر بپیچاند در زندگی دچار سختی می‌شود.
به سوی خدا رو کن، گناه و بیهودگی دیگر کافی است...
برای بازگشت به سوی خداوند عز وجل، تو را می‌خوانم... از تو خواهش می‌کنم...
همانا فرصت از دست رفت... با توبه و عزمی استوار و عبادت خویش به سوی امرزنده مهربان روی آور...
زمان بازگشت فرا رسیده... زمان بازگشت فرا رسیده...
فرصت از دست می‌رود